Najczęstsze użycie błądzenia wiąże się z wyrażeniem, które rozwija się bez określonego celu lub stałego kursu . Może to być akt pisania lub mówienia w ten sposób.

Na przykład: "Czy możesz przestać się włóczyć? Idź do rzeczy ", " Mężczyzna zaczął mówić o swojej pracy i skończył się chaotycznie ", " Kiedy właściciel firmy zaczął się włóczyć, jego pracownicy spojrzeli na siebie " .

Divagar może również odnosić się do odejścia od głównego lub centralnego zagadnienia rozmowy lub przemówienia . W języku potocznym mówi się, że każdy, kto błądzi, "przechodzi przez gałęzie" .

Załóżmy, że piłkarz jest zaproszony do szkoły, aby porozmawiać z uczniami o znaczeniu utrzymania zdrowych nawyków i dbałości o ciało . Zawodnik rozpoczyna rozmowę na temat diety i ćwiczeń fizycznych, ale potem zaczyna opowiadać, jak wyglądało jego dzieciństwo i opisać okolice swojego dzieciństwa . Gdy odszedł od tematu, który motywował jego wizytę w placówce oświatowej, można powiedzieć, że piłkarz poświęcił się wędrówce, nie zdając sobie z tego sprawy.

Ogólnie rzecz biorąc, wędrowanie jest mimowolne : osoba jest rozproszona lub zdekoncentrowana i nie zauważa, że ​​odnosi się do rzeczy, które nie mają nic wspólnego z jego oryginalną komunikacją. Czasami jednak celowo błąka się, by zmylić rozmówcę. Jeśli matka prosi syna o wyjaśnienie, dlaczego wrócił do domu późno w nocy, chłopiec może zacząć wędrować, aby nie skupiać się na prawdziwym celu.