Łacińskie słowo suggestus przyszło do kastylijskiego jako sugestywne, przymiotnik, który odnosi się do tego, co sugeruje . Natomiast czasownik sugerujący jest powiązany z wywoływaniem, insynuowaniem lub wskazywaniem .

Załóżmy, że trener drużyny piłkarskiej, na czacie z dziennikarzem, mówi, że marzy o podpisaniu pewnych graczy. Ponieważ klub jeszcze oficjalnie nie odnowił kontraktu trenera, jego wypowiedzi są sugestywne, jako że można je uznać za potwierdzenie, że będzie nadal prowadził zespół, ponieważ planuje już kolejny sezon.

W niektórych przypadkach cisza jest również sugestywna. To, że osoba publiczna nie mówi o pewnym problemie, może być uważane za wiadomość samą w sobie. Aby tak się stało, konieczne jest jednak, aby ładunek kontekstowy był znacznie większy niż w innych przypadkach, ponieważ odbiorca musi znać emitenta lub przynajmniej mieć świadomość informacji, których nie przedstawia jasno lub wyraźnie. aby móc zrozumieć sytuację.

Należy podkreślić, że chociaż wiele osób uważa, że ​​użycie terminów "sugestywny" i "sugestywny" w niewyraźny sposób jest nieprawidłowe, słownik RAE uznaje je za synonimy ; bardziej precyzyjnie, definicja sugestywna odnosi się do sugestywnej.

Jeśli zagłębimy się w pochodzenie obu terminów, zauważymy, że oba pochodzą z czasownika "sugeruj". Różnica między nimi nie jest semantyczna, ale morfologiczna; z punktu widzenia tradycyjnej gramatyki łacińskiej, "sugestywny" jest uważany za udział w danym czasowniku i może być zdefiniowany jako "ten, który sugeruje", a także "zagadkowy" to "co zagadki" lub "piosenkarz" to "ten, który śpiewa". Sugestywny ma inny przyrostek, -ivo, który nie pochodzi z łaciny, ale nadaje pierwiastkowi ten sam charakter i dlatego mamy do czynienia z dwoma synonimami.