Elektroujemność jest zdolnością atomu do przyciągania elektronów do siebie, gdy jest połączony z innym atomem w wiązaniu chemicznym . Im większa elektroujemność, tym większa zdolność przyciągania.

Ta tendencja atomów jest związana z ich elektrowodem i potencjałem jonizacji . Najbardziej elektroujemnymi atomami są te o ujemnym powinowactwie elektronowym i wysokim potencjale jonizacji, który pozwala im zachować elektrony przeciwko przyciąganiu, które pochodzi z zewnątrz, i z kolei przyciąga do siebie elektrony z innych atomów.

Wartości elektroujemności oparte są na danych termochemicznych. Najbardziej znaną skalę zaproponował amerykański chemik Linus Pauling (1901-1994), laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1954 r. W skali Paulinga pierwiastek o najniższej elektroujemności to cez o wartości 0, 7, podczas gdy pierwiastek o wyższej elektroujemności jest fluor z 4 .

Kiedy połączone są dwa atomy, których elektroujemności różnią się od siebie, powstaje wiązanie jonowe . Z drugiej strony, gdy atomy wykazują podobne elektroujemności, powstaje polarne wiązanie kowalencyjne, przy czym najbardziej elektroujemny atom pozostaje z ładunkiem ujemnym.

Należy zauważyć, że elektroujemność nie jest własnością atomową w tym sensie, że zmienia się zależnie od kontekstu: zależy od atomu w ramach cząsteczki . Przeciwnie, powinowactwo elektromagnetyczne lub powinowactwo elektronowe jest związane z wyizolowanym atomem (jest to energia, którą atom uwalnia na najniższym poziomie energetycznym, gdy przyjmuje elektron i ustanawia mononegatywny jon).