Pojęcie abiotyczne stosuje się w dziedzinie biologii, aby wspomnieć o środowisku, które ze względu na swoją charakterystykę nie może stanowić żadnej formy życia. Termin pozwala nazwać to, co jest przeciwne biotyce i czego nie można włączyć do grupy istot żywych lub ich produktów. Należy zauważyć, że litera a przed słowem wskazuje na negację, a ponieważ biotyczne określenie określa obecność życia, abiotyczny odnosi się do przeciwieństwa.

Różne chemiczne i fizyczne elementy środowiska powodują powstawanie czynników abiotycznych, podczas gdy biotyki powstają z żywych organizmów i ich tworów. Oznacza to, że słońce, powietrze i woda należą między innymi do pierwszej grupy.

Ważne jest, aby pamiętać, że czynniki biotyczne są związane z czynnikami abiotycznymi, aby przetrwać. Na przykład: owca (biotyczna) potrzebuje powietrza (abiotycznego) i wody (abiotycznej), między innymi do życia. Z drugiej strony warzywo potrzebuje również powietrza do wywołania fotosyntezy oraz wody i gleby z różnymi składnikami odżywczymi.

Z drugiej strony składniki abiotyczne odpowiadają za konfigurację tzw. Biotopu (bios = życie i mole = miejsce), przestrzeni o sprzyjających warunkach dla rozwoju życia; Otrzymuje również nazwę siedliska. Zamiast tego, biotyczne składniki powodują biocenozę, grupę różnych gatunków, które dzielą życie w tej samej przestrzeni lub siedlisku.

Biotop jest fizycznym miejscem, które pozwala na rozwój biocenozy. Eksperci dzielą go na hydrotopic (zasoby hydrograficzne), edafotopo (wykonane z ziemi) i pogodę klimatyczną (warunki pogodowe); wszystkie razem pozwalają na stworzenie przestrzeni, w której żywe organizmy mogą przetrwać i rozmnożyć się, aby zapewnić przetrwanie swojego gatunku.

Jeśli którykolwiek z tych zasobów byłby niewystarczający, mógłby powstać brak równowagi w harmonii ekosystemu. Tak dzieje się z globalnym ociepleniem, gdy topnieje lód kontynentalny; życie wielu gatunków jest zagrożone, ponieważ miejsce, które wcześniej pozwalało im się rozwijać i przetrwać, staje się niegościnne. Niedźwiedzie polarne, na przykład, za każdym razem mają mniej miejsca do życia i powoli giną z jego powodu.

Ewolucja abiotyczna

Należy zauważyć, że ewolucja abiotyczna lub abiogeneza jest ostatecznie doktryną formułowaną przez różne teorie, które twierdzą, że życie może powstać z materiałów, które nie żyją. Pojęcie zostało wymyślone przez brytyjskiego Thomasa Huxleya ( 1825 - 1895 ) w 1870 roku, w opozycji do idei biogenezy .

Oba terminy odnoszą się do pochodzenia życia z przeciwstawnych stanowisk: biogeneza potwierdza, że ​​życie może pochodzić tylko z materii organicznej, z elementów, które kiedyś żyły, podczas gdy abiogeneza wskazuje, że może również powstać z materii nieorganicznej,

Te dwie teorie są w ciągłej sprzeczności i naukowcy każdej doktryny przeprowadzają testy, aby zademonstrować swoją pozycję i zdyskredytować przeciwną doktrynę. Na razie najdokładniejszą może być biogenezy, ponieważ uważa się, że życie jest praktycznie niemożliwe z elementu, który jej nie ma.

Ponieważ wiele badań ujawniło pochodzenie Wszechświata, można powiedzieć, że wszystkie żywe organizmy mogą powstać tylko z zarazków tego samego rodzaju, a więc nigdy z materii nieorganicznej. To prowadzi nas do stwierdzenia, że ​​same elementy abiotyczne nie mogą wytworzyć życia; mogą one sprzyjać ich rozwojowi, ponieważ, jak powiedzieliśmy wcześniej, nie jest możliwe przetrwanie organizmów żywych, jeśli brakuje im niezbędnych elementów wzrostu: tlenu i wody.