Pierwszym podejściem do definicji komunikacji może być jej etymologia. Słowo wywodzi się z łacińskiego communicare, co oznacza "podziel się czymś, co łączy". Dlatego komunikacja jest zjawiskiem nieodłącznym w relacji, którą żywe istoty utrzymują, gdy są w grupie. Dzięki komunikacji ludzie lub zwierzęta uzyskują informacje o swoim otoczeniu i mogą dzielić się nimi z resztą.

Proces komunikacyjny obejmuje emisję sygnałów (dźwięków, gestów, znaków itp.) Z zamiarem przekazania wiadomości . Aby komunikacja zakończyła się powodzeniem, odbiorca musi posiadać umiejętności, które umożliwią mu odszyfrowanie wiadomości i zinterpretowanie jej. Proces jest następnie odwracany, gdy odbiorca odpowiada i staje się emiterem (z którym oryginalny nadawca staje się odbiorcą aktu komunikacyjnego).

W przypadku ludzi komunikacja jest aktem aktywności psychicznej, która wywodzi się z myśli, języka i rozwoju relacji psychospołecznych . Wymiana wiadomości (które mogą być werbalne lub niewerbalne ), pozwala jednostce wpływać na innych, co z kolei wpływa na nią.

Wśród elementów, które można odróżnić w procesie komunikacyjnym, jest kod (system znaków i reguł, które są połączone z zamiarem uczynienia czegoś znanego), kanał (fizyczne medium, przez które przekazywane są informacje), nadawca (który chce wysłać wiadomość) i odbiorca (do którego jest adresowany).

Na komunikację może wpływać tak zwany szum, zakłócenie, które utrudnia normalny rozwój sygnału w procesie (na przykład zniekształcenia dźwięku, afonia głośnika, wadliwa pisownia).