Zgodnie z tym, co wskazuje słownik Royal Spanish Academy ( RAE ) w słowniku, termin kulinarny wywodzi się od łacińskiego słowa culinarius . Pojęcie to używane jest jako przymiotnik w odniesieniu do powiązanego z kuchnią .

Podczas gdy globalizacja i interesy handlowe doprowadziły do ​​tysięcy przepisów na podróżowanie po całym świecie, ważne jest podkreślenie, że nie zawsze dania zagraniczne, które smakujemy w domach żywnościowych, szanują listy składników i oryginalne etapy opracowywania, ale dostosowują się do materiałów i zasobów dostępnych w każdym regionie, a także do innych kwestii, które czynią smaky potencjalnych konsumentów (na przykład: niektóre potrawy stają się mniej pikantne, ponieważ oryginalna receptura byłaby niemożliwa do tolerowania na zewnątrz ).

Kolejnym aspektem, który współczesne społeczeństwo zmodyfikowało sztukę kulinarną i tradycyjną kuchnię, jest dostęp do surowców za granicą . Chociaż przetwarzanie żywności rozpoczęło się jako praktyka, która wykorzystywała jedynie naturalne składniki występujące w każdej społeczności, obecnie bardzo często kupuje się niektóre produkty od firm zlokalizowanych w innych częściach świata, albo dla wygody ekonomicznej, jakość lub niedobór w określonych porach roku.

A to prowadzi nas do związku, który istnieje pomiędzy sztuką kulinarną a porami roku, czymś, co w krajach takich jak Japonia pozostaje do dziś: niektóre owoce i warzywa nie mogą być zasiane przez cały rok, i to miało wpływ na tradycyjną kuchnię; obecnie jednak dzięki importowi ta bariera nie jest już warunkiem determinującym.

Możemy mówić o kulinarnym dziedzictwie, aby nawiązać do tych opracowań i prezentacji typowych dla danego regionu . Locro w tym kontekście należy do kulinarnego dziedzictwa ludów andyjskich.