Etymologia lodówki przenosi nas do łacińskiego słowa frigorifĭcus, które odnosi się do tego, co chłodzi. Lodówka to kamera, urządzenie lub urządzenie, które generuje zimno, aby umożliwić konserwację żywności i innych elementów.

Chociaż obecnie prawie nie da się obejść bez lodówki w domu i dlatego zakładamy, że zawsze będziemy mieli miejsce do przechowywania nietrwałych artykułów żywnościowych, nie możemy zapominać, że aż prawie trzy wieki temu ludzie nie mieli tego urządzenia i musiał szukać innych sposobów na utrzymanie swoich produktów.

Prawdą jest, że wiele osób jest karmionych w oparciu o składniki, które są zbierane bezpośrednio z ich naturalnego środowiska i nie wymagają sztucznego chłodzenia, ale są też tacy, którzy dokonują okresowych zakupów na rynku, a następnie przechowują w lodówce dziesiątki różnych produktów, aby zapobiec ich gniciu., W przeszłości, aby przezwyciężyć brak tego urządzenia, niektóre bardzo zimne jaskinie były idealne, chociaż głębokie odwierty były również używane tam, gdzie nalewano duże ilości lodu .

Te i inne metody konserwacji doprowadziły do ​​wynalezienia tak zwanych domów lodowych, przestrzeni, która kiedyś była budowana w pobliżu rezerwatu wodnego . Tam naturalny lód i śnieg chłodniejszych czasów służyły do ​​przechowywania żywności w lodówce przez resztę roku. Upłynął czas i na początku XIX wieku inżynier Thomas Moore, urodzony w Stanach Zjednoczonych, stworzył pierwszą wersję domowej lodówki, która opierała się właśnie na koncepcji lodowni.

Domowa lodówka Moore'a była komorą, która izolowała ciepło i wymagała ładunku bloków lodu, aby schłodzić żywność. Pół wieku wcześniej, szkocki fizyk William Cullen wymyślił formułę do stworzenia zimnej torby, która była używana tylko w 1805 roku przez Olivera Evansa, amerykańskiego wynalazcę, do zaprojektowania bardziej zaawansowanej lodówki, opartej na kompresji pary, chociaż nie Udało mu się. Prawie trzy dekady minęło, zanim inny naukowiec, amerykański Jacob Perkins, wynalazł i opatentował pierwszy model lodówki oparty na odkryciach Cullena i Evansa. Kolejny ważny wkład miał miejsce w 1844 roku, kiedy lekarz John Gorrie zdołał pokonać wydajność modelu Perkinsa.