Wolumetria to proces, który pozwala mierzyć i określać objętości . Z drugiej strony, objętość jest wielkością, która wskazuje na rozszerzenie czegoś w wysokości, szerokości i długości, mając jako jednostkę metr sześcienny .

Pojęcie to jest również używane do nazwania zestawu tych pomiarów . W tym sensie można mówić o wolumenie budynku, gdy wielkość jego struktury została już zmierzona.

W konkretnej dziedzinie chemii wolumetria jest procesem przeprowadzanym w celu przeprowadzenia analizy ilościowej . W tym przypadku wolumetria polega na pomiarze objętości odczynnika, który musi zostać zużyty, aż do uzyskania określonej reakcji w analizowanej substancji.

Rozwój volumetrii wymaga w tym przypadku znajomości pewnych pojęć. Istnieje odczynnik, który nazywa się titrantem lub titrantem, którego stężenie jest już znane i jest stosowane do reagowania w kontakcie z roztworem analitu (substancja interesująca do analizy w próbce), którego stężenie nie jest znane.

Metody analityczne wykorzystywane do przeprowadzenia objętości mogą być kilku rodzajów, chociaż wszystkie mają tę szczególną właściwość, że są oparte na reakcji chemicznej, która odpowiada na nazwę reakcji miareczkowania.
Istnieje jednak kilka rodzajów reakcji tego typu, wśród których możemy wyróżnić następujące:
- Tworzenie kompleksów. To, jak sama nazwa wskazuje nam, jest wyceną, która jest wynikiem reakcji tworzenia się kompleksu między substancją, która występuje w nazwie titrante i analitu.
- Ten, który reaguje na nazwę opadów. Jego imię określa, że ​​jest to wycena oparta na tzw. Reakcji strącania. Chociaż może być różnych typów, możemy stwierdzić, że tym, któremu udaje się być bardziej rozpoznawalnym, jest argentometria, w której zarówno tiocyjanian, jak i halogeny wchodzą w grę poprzez jon srebra.
- Ten, który nazywa się kwaśną bazą. Objętości tego typu są takie, które utrzymują się w reakcji reakcji neutralizacji między rozpuszczaniem kwasu lub zasady a odpowiednim analitem.
- Ten, który jest znany jako redox. Ta czwarta ocena opiera się na reakcji utleniania i redukcji. W momencie, gdy jest w stanie rozwinąć się w możliwie najlepszy sposób, wchodzi w grę roztwór utleniacza, jak również już wspomniany analit.

W kolbie Erlenmeyera, pod biuretą z roztworem wzorcowym, umieszcza się dokładną objętość analizowanego odczynnika i zmniejszoną ilość wskaźnika (substancji, która będzie promować zmianę chemiczną). Z precyzyjnej kontroli można zobaczyć, w którym punkcie wskaźnik zmienia kolor. Punkt ten jest punktem neutralizacji obu odczynników. Odczyt skali używanej przez biuretę umożliwia określenie objętości roztworu, który został dodany.