Dysonans to dźwięk niezbyt przyjemny . Termin ten ma swe etymologiczne pochodzenie w łacińskim dissonantia .

Pojęcie dysonansu poznawczego pojawiło się w roku 1957, kiedy zaproponował go amerykański amerykański psycholog Leon Festinger w swojej książce zatytułowanej " Teoria dezancji kognitywnej" . Na wszystkich jego stronach praca mówi nam, że kiedy jednostka napotyka tę niekongruencję, nieunikniony proces tworzenia nowych wierzeń i idei zaczyna się od celu zmniejszenia napięcia, aż odzyskają spójność i spójność .

Przy podejmowaniu decyzji duże znaczenie ma efekt tego rodzaju dysonansu. Za każdym razem, gdy podejmujemy wysiłek, oczekuje się, że kosztem, który przyjdzie z nagrodą, którą możemy docenić. Ta nagroda to nic innego, jak sukces, co dążymy w zamian za nasze poświęcenie. Jeśli to, co otrzymamy, jest przeciwieństwem, to jest niepowodzeniem, pojawia się dysonans.

Kiedy stajemy w obliczu porażki, możemy spróbować zmniejszyć dysonans na kilka sposobów, a jednym z nich jest skupienie się na przyszłej nagrodzie ; Podaje się przykład, kiedy mówimy sobie: "wszystko się nauczyło, nie będę się mylił w ten sposób" . Możemy również wykryć pewne korzyści, które wcześniej zignorowaliśmy, aby wpływ nie był tak wielki: na przykład po rozczarowującym zakupie, ponieważ produkt nie jest taki, jak oczekiwaliśmy, mamy opcję zadowalania się pewnymi korzyściami, których nie spodziewaliśmy się.

Filozofia nie widzi tego rodzaju dysonansu jako nieodłącznego zjawiska naszego gatunku, ale jako sposób myślenia i działania, który jest związany z religią i który jest realizowany w praktyce, aby osiągnąć sukces po bardzo bolesnym doświadczeniu lub powoduje głęboki dyskomfort,