Korespondencja, która jest zarejestrowana między pozycją, formą i wielkością tych komponentów, które tworzą całość, nazywana jest symetrią . Z drugiej strony, centralny jest przymiotnik, który odnosi się do tego, co jest związane z centrum (przestrzenią w równej odległości od granic czegoś).

W ten sposób centralna symetria rozpatrywana jest z punktu, który znany jest jako centrum symetrii . Wszystkie odpowiadające punkty w centralnej symetrii są nazywane punktami homologicznymi i pozwalają na narysowanie identycznych segmentów, które mają odpowiednie kąty, które również mierzą to samo.

Innymi słowy, punkty A i A ' są symetryczne względem środka symetrii S, gdy SA = SA', gdzie A i A 'są w równej odległości od S. Należy zauważyć, że SA i SA " mają tę samą długość.

Podobnie jak w centralnej symetrii, obraz segmentu jest kolejnym segmentem o tej samej długości, obraz wielokąta jest kolejnym wielokątem zgodnym z oryginałem, podczas gdy obraz trójkąta jest kolejnym przystającym trójkątem.

Zakłada to zatem, że możemy powiedzieć, że centralna symetria, aby była skuteczna, musi opierać się na dwóch podstawowych zasadach:
- że zarówno punkt, jak i środek symetrii oraz tak zwany obraz należą do tej samej linii.
- że obraz i punkt znajdują się w tej samej odległości od punktu, który jest nazywany centrum symetrii i jest to punkt, w którym przecina się dwie osie.

Jeśli skupimy się na trójkątach, w tych, które są symetryczne względem punktu, możliwe jest zmodyfikowanie znaku współrzędnych, aby przejść od dowolnego punktu do jego symetrycznego.

Zatem, jeśli współrzędne punktów to A = (5, 2), B = (2, 4) i C = (4, -2), współrzędne ich symetrii będą wynosić A = (-5, -2 ), B = (-2, -4) i C = (-4, 2) .

Mówiąc o centralnej symetrii, zwykle w podobny sposób stawia się również inne rodzaje symetrii jako sposób ich porównania i wyjaśnienia różnic między nimi. Na przykład, powszechne jest odniesienie do tzw. Symetrii osiowej, cylindrycznej lub promieniowej.

W szczególności używa się go do opisania symetrii ustalonej wokół osi. Oznacza to, że w chwili obecnej staje się jasne, że punkty pewnej figury pokrywają się z punktami drugiego, gdy jest ona traktowana jako odniesienie do linii, która staje się osią symetrii.

Ustalono również, że jedną z osobliwości symetrii osiowej jest to, że linia może powodować podział liczb na dwa inne, które są przystające. Jednak wynik tego może prowadzić do tego, że są to dwie zbieżne formy odwrotne, które pokrywają się przez superpozycję w momencie, w którym są obracane wokół osi.