Z łacińskiego invidĭa zazdrość jest pragnieniem uzyskania czegoś, co posiada inna osoba, a której brakuje. Jest to zatem smutek, smutek lub dyskomfort dla dobra innych. W tym sensie zazdrość stanowi urazę (podmiot nie chce poprawić swojej pozycji, ale chce, aby druga robiła się gorzej).

W całej historii zazdrość była bardzo obecna w różnych kulturach. Dobrą próbą tego jest kultura grecka, a także rzymska, zakładająca się nawet, by była obecna w różnorodnych dziełach artystycznych. W ten sposób przyszli reprezentować go jako węgorz lub jako głowę starszej kobiety pełnej węży.

Warto zauważyć, że Grecy używali określenia "złe oko", aby je zdefiniować. Tak potężni, że uważali, że próbowali chronić swoje dzieci przed tym i zrobili to, nakładając na ich czoło błoto, które znaleźli na dnie łaźni.

Jest to problem, który obecnie utrzymuje się w wielu innych kulturach, co oznacza, że ​​aby uniknąć tego złego oka, szkoda, że ​​ktoś może z kogoś zaznać innej osoby z zazdrości, wykorzystuje małe amulety, które rzekomo "Przestraszyć". Tak będzie w przypadku wisiorka, który jest małą ręką o czarnym kolorze.

Zazdrość może pojawić się, gdy brakuje przedmiotów materialnych lub gdy takie przedmioty są bardzo trudne do zdobycia. Dlatego ci, którzy są ich właścicielami, zazdroszczą innym. Na przykład: "Mam luksusowy samochód i rezydencję na plaży, wiem, że budzę zazdrość wielu ludzi", "Zabija mnie zazdrość, że Jorge może kupić nowy dom i muszę jeszcze wynająć" .

Katolicyzm uważa zazdrość za jeden z siedmiu grzechów głównych, ponieważ jest źródłem innych grzechów. Zazdrosny chce mieć coś za cenę pozbawienia kogoś takiej własności.

Żądza, obżarstwo, lenistwo, chciwość, duma i gniew to inne grzechy, które uzupełniają listę, którą papież św. Grzegorz Wielki dokonał podczas swego pontyfikatu między szóstym a siódmym wiekiem.

Ten podwójny warunek pragnienia czegoś, czego nie masz i udawania, że ​​dostaje to, co inne sprawia, że ​​zazdrość powoduje nieszczęście i ból dla tego, kto doświadcza tego uczucia. Zazdrosny nie jest usatysfakcjonowany uzyskaniem czegoś, ale chce wyrządzić zło osobie, która ma to, czego zazdrości.

Psychologia potwierdza, że ​​zazdrość jest uczuciem, któremu odmawia się zarówno stron trzecich, jak i siebie. Zazdrosny pragnie ukryć zazdrość i rzadko zdaje się, że to przyjmuje, ponieważ zakłada akceptację braku.

Oprócz tego wszystkiego znajdujemy szereg przysłówkowych lokalizacji, które wykorzystują wyżej wspomniany termin. Byłoby tak w przypadku "zjedzenia kogoś z zazdrością", które jest używane do wyrażenia, że ​​dana osoba jest całkowicie zazdrosna o coś lub kogoś.