Patrząc na etymologiczne pochodzenie terminu pozytywizm, stwierdzimy, że znajduje się on w języku łacińskim i że jest utworzony przez połączenie kilku części, w szczególności trzech: słowa positus, które jest równoważne "pozycji", przyrostka - tivus, które można przetłumaczyć jako "Aktywna relacja" i przyrostek, który jest synonimem "teorii lub doktryny".

Nazwę pozytywizmu nazywa się strukturą lub systemem filozoficznego charakteru, który opiera się na metodzie eksperymentalnej i charakteryzuje się odrzucaniem uniwersalnych przekonań i pojęć a priori. Z punktu widzenia pozytywistów jedyną klasą wiedzy, która jest ważna, jest natura naukowa, która powstaje z teorii wsparcia po zastosowaniu metody naukowej .

Należy zauważyć, że rozwój pozytywizmu wiąże się z konsekwencjami rewolucji francuskiej, która przekształciła istoty ludzkie i społeczeństwo w przedmioty badań naukowych. Ta nowość wymagała nowej epistemologii, aby legitymizować uzyskaną wiedzę.

Francuz Auguste Comte i brytyjski John Stuart Mill są często wyróżniani jako ojcowie tej epistemologii i ogólnie pozytywizmu. Obaj twierdzili, że każde działanie filozoficzne lub naukowe powinno być przeprowadzane poprzez analizę faktów zweryfikowanych przez doświadczenie.

Należy jednak podkreślić, że pierwszą osobą, która użyła terminu pozytywizm na początku XIX wieku, jest Francuz Henri de Saint-Simon. Filozof, który jest uważany za prekursora filozofii społecznej i miał profesjonalne maksimum, aby osiągnąć reorganizację społeczeństwa w tym czasie, aby zapobiec zajęciom. W szczególności chciał podjąć się tego zadania wykorzystując filary przemysłu i nauki.

Warto wspomnieć, że pozytywistyczna epistemologia spotkała się z krytyką ze strony tych, którzy wierzyli, że ich przedmioty do nauki (takie jak człowiek i kultura ) nie mogą być ocenione tą samą metodą, co w naukach przyrodniczych. Na przykład tworzenie znaczenia i intencjonalności nie ma ludzkich istot.

Hermeneutyka była jednym z prądów, które stawiały czoła pozytywizmowi, próbując zrozumieć zjawiska, a nie je wyjaśniać. Bertrand Russell i Ludwig Wittgenstein byli wśród myślicieli, którzy próbowali oddzielić naukę od metafizyki.

Podobnie i na zakończenie analizy terminu pozytywizm, nie możemy ignorować istnienia tak zwanego neopozytywizmu lub pozytywizmu logicznego. Można to określić jako ruch filozoficzny, który zrodził się we współczesności i który opiera się na fakcie, że filozofia musi mieć jako inne fundamentalne filary, zarówno metodologię naukową, jak i analizę językową.

Wśród głównych postaci broniących i wykonujących jako przedstawicieli tego ruchu jest niemiecki Rodolfo Carnap, który wykonał tak ważne prace jak "Logiczna struktura świata" (1928), austriacki filozof Otto Neurah, który napisał "Socjologię empiryczną" (1931) i profesor Mauricio Schlick.

Pozytywizm jest wreszcie także postawą praktyczną, skrajnym upodobaniem do korzystania z rodzaju materialnego i tendencją do priorytetowego traktowania materialnych aspektów rzeczywistości ponad wszystko.