Przed określeniem terminu deficytu budżetowego konieczne jest odnoszenie się do każdego z pojęć, które tworzą go osobno, w celu zrozumienia złożoności tego pojęcia.

Termin deficyt odnosi się do braku czegoś. W aspekcie ekonomicznym wiąże się z niewłaściwym wykorzystaniem zasobów w państwie. Innymi słowy, naród ma deficyt, gdy pieniądze, które zostały wykorzystane w transakcjach, przewyższają to, co zostało otrzymane, to znaczy dochody.

Z drugiej strony słowo fiskalne odnosi się do słowa odnoszącego się do państwa, jego skarbu (skarbu państwa).

Połączenie obu pojęć umożliwia dostęp do pojęcia, co jest winne skarbowi ; oznacza to, że pojawia się, gdy dochodzi do złego zarządzania pieniędzmi publicznymi, co powoduje komplikacje gospodarcze dla całego kraju.

Deficyt fiskalny to ujemna różnica między przychodami a wydatkami publicznymi w pewnym okresie. Koncepcja obejmuje zarówno skonsolidowany sektor publiczny, niefinansowy sektor publiczny i rząd centralny . Jest to ujemny wynik rachunków państwowych . Kiedy wydatki państwa przekraczają dochody, występuje deficyt.

Deficyt fiskalny pojawia się zatem, gdy dochody uzyskane z podatków i innych środków nie wystarczą na pokrycie zobowiązań płatniczych, które zostały zaciągnięte w budżecie. Rachunkowość krajowa jest odpowiedzialna za mierzenie deficytu, odwołując się do różnych rachunków, aby móc systematycznie reprezentować działalność gospodarczą za pomocą liczb.

Ważne jest, aby zwrócić uwagę, że gdy kraj wydaje więcej niż wchodzi, mówi się, że ma deficyt fiskalny, jeśli wydaje tyle samo, ile wpuszcza, zrównoważony budżet i jeśli wydaje mniej niż to, co trafia do jego kasy, ma nadwyżkę .

Kiedy kraj znajduje się na etapie wzrostu, normalne jest przedstawienie nadwyżki budżetowej, biorąc pod uwagę, że społeczeństwo będzie płacić należne podatki i konsumować więcej dóbr i usług, ponieważ będzie miało pracę, która na to pozwoli. Z drugiej strony firmy będą miały wyższy poziom świadczeń, co przyniesie w pozytywnym rezultacie większy dochód z pieniędzy fiskalnych.

Aby było bardziej zrozumiałe: jeśli państwo ma na koniec 2009 r. Dług publiczny w wysokości 3000 euro, aw następnym roku wykazuje deficyt w wysokości 200 euro; jego dług publiczny na koniec ubiegłego roku wyniesie 3200 euro, a odsetki mogą zostać dodane. Oznacza to, że dług publiczny oznacza wszystkie roczne deficyty, których państwo nie było w stanie spłacić i które zostały wygenerowane w celu rozwiązania starych długów państwowych.

Deficyt budżetowy i dług publiczny

Z drugiej strony możemy zdefiniować pojęcie deficytu fiskalnego i długu publicznego, ponieważ wiele razy uważa się, że są one tym samym i, oczywiście, nie są.

Deficyt fiskalny, jak już powiedzieliśmy, odnosi się do strat państwa w ciągu roku; natomiast drugi termin odnosi się do długu, jaki państwo przyjęło wobec swoich wierzycieli w kilku okresach, to jest deficytu, który narosł. Kiedy deficyt istnieje, państwo musi uciekać się do długu publicznego, aby zapłacić ujemną różnicę w swoich działaniach gospodarczych, w ten sposób obie koncepcje zostają odesłane.

Kiedy pojawia się deficyt fiskalny, rozumie się, że państwo wydatkowało więcej niż to, co otrzymywało w podatkach i innych transakcjach na publiczne pieniądze przez pewien okres, zwykle jeden rok.

Należy zauważyć, że sposób, w jaki państwo otrzymuje pieniądze, polega na pobieraniu podatków, zysków ze sprzedaży zasobów naturalnych i pożyczek na rzecz innych krajów. Pieniądze, które otrzymuje, muszą zostać wykorzystane na wydatki operacyjne (wynagrodzenia pracowników), inwestycje społeczne i infrastrukturę (czynsz, utrzymanie), spłaty zadłużenia (inne kraje go pożyczyły) i bezpieczeństwo narodowe, między innymi inne wydatki państwowe.

Deficyt oznacza, że ​​państwo zużyło więcej pieniędzy niż miało to w swoich kasetach, a ujemne saldo musi zostać w jakiś sposób zapłacone; W tym celu stosuje się szereg narzędzi, które pozwalają na lepsze zbieranie lub obniżenie wydatków (zmniejszenie pensji, wyeliminowanie niepotrzebnych wydatków). Ale podejmowanie tych decyzji nie jest łatwe, należy wziąć pod uwagę wiele zmiennych, ponieważ każda decyzja może wpływać na polityczne i społeczne aspekty kraju.

Zgodnie z polityką gospodarczą sklasyfikowaną jako keynesowska (przez Johna Maynarda Keynesa ), deficyt budżetowy jest ważnym narzędziem promującym działalność gospodarczą, gdy inwestycje prywatne zostały ograniczone, a wydatki konsumpcyjne zostały obniżone. Teoria ta została jednak obalona w różnych fragmentach historii, ponieważ wywołują one pewne negatywne skutki, które hamują ekspansję gospodarki, np. Inflację .

Eksperci podają na przykład, że wzrost popytu może zwiększyć ilość importu, a nie lokalną produkcję, i ostrzegać, że jeśli deficyt zostanie sfinansowany z emisji banknotów, zwykle prowadzi do inflacji i ostatecznie jeszcze bardziej atakuje. konsumpcja

Aby zmierzyć deficyt fiskalny, rachunkowość krajowa stosuje różne kryteria dotyczące płatności, windykacji i zobowiązań. Ogólnie rzecz biorąc, deficyt jest oceniany lub oceniany zgodnie z procentem produktu krajowego brutto (PKB), który reprezentuje.

Ważne jest, aby wspomnieć, że zarówno dług publiczny, jak i deficyt fiskalny są najgorszymi wrogami rozwoju, powody, dla których kraje słabo rozwinięte nie mogą wyjść z tej sytuacji gospodarczej i nadal pożyczać.

Te dwa pojęcia są bardzo bliskie. Dług pojawia się, gdy istnieje pewien deficyt fiskalny, gdy wydatki państwa są wyższe niż jego dochody, co jest bardzo rzadkie, że tak się nie dzieje. Ponieważ państwa zawsze wydają ponad to, co zarabiają i dlatego zawsze uciekają się do długu publicznego, aby zapłacić to, czego nie mogliby zapłacić.

Związek między deficytem fiskalnym a długiem publicznym jest niepodważalny, ponieważ razem tworzą one błędny i stały cykl, który znajduje odzwierciedlenie w wykorzystaniu długu publicznego w celu pokrycia wydatków z poprzedniego roku. W konsekwencji deficyt wzrasta i każdego roku coraz trudniej jest pokryć zadłużenie.

W idealnej sytuacji dług publiczny powinien zostać zainwestowany w taki sposób, aby można go było odzyskać, ale niestety, ogólnie rzecz biorąc, chodzi o to, że pieniądze te są wydawane w ramach biurokracji i w celu zdobycia pewnej grupy.