Tundra jest rodzajem biomu klimatu subglacjalnego, charakteryzującego się zamarzniętym podglebiem i brakiem drzew. Jest to płaska ziemia, z gruntem pokrytym mchami i porostami.

Większość tundry rozciąga się przez Syberię, Alaskę, północną Kanadę, południową Grenlandię i europejskie wybrzeże Arktyki . Na półkuli południowej można znaleźć porcje tundry na południowym krańcu Argentyny i Chile, wyspy subarktyczne i obszary północnej Antarktydy, które znajdują się blisko poziomu morza.

Statystyki wskazują, że tundra zajmuje około jednej piątej powierzchni naszej planety . Można wyróżnić dwa rodzaje tundry: tundrę wysokogórską lub wysokogórską (występującą na dużych wysokościach) i tundrę arktyczną (pojawia się ona na niższych obszarach i wykazuje większą roślinność).

Geologia nazywa wieczną zmarzlinę trwałą warstwą lodu, która istnieje w powierzchniowych warstwach ziemi o bardzo niskich temperaturach. W tundrze duże zamarznięte powierzchnie zimą zamieniają się w bagna lub torfowiska, gdy temperatura wzrasta, ponieważ wieczna zmarzlina nie pozwala na stopienie wody.

Foki, lwy morskie, biały niedźwiedź i wilk to tylko niektóre zwierzęta zamieszkujące tundrę. Inne gatunki, takie jak renifery, migrują do innych obszarów w najzimniejszych okresach roku. Jeśli chodzi o florę, zazwyczaj nie przekracza ona 10 centymetrów wysokości z powodu działania wiatru .

Topnienie polarnych czap lodowych zagraża faunie tundry, a niedźwiedź polarny jest jedną z jego głównych ofiar. Niestety, nie ma konkretnych środków do walki z tą sytuacją. Z drugiej strony, setki tysięcy pieczęci, które nie mijają roku życia, są bite, by handlować ze skórą i tłuszczem w postaci produktów dietetycznych i afrodyzjaków.

Pożary i zmiany klimatyczne

Po nieobecności przez około 10 tysiącleci pożary powróciły do ​​arktycznej tundry, co podkreśla powagę zmian klimatycznych. Badanie pokazuje, że pożary te mogą negatywnie wpływać na obszary odległe od konkretnych punktów, w których występują.

W 2007 r. Zespół ekologów z University of Florida w Ameryce Północnej przeprowadził dochodzenie w celu oszacowania ilości węgla, który został wyemitowany podczas pożaru w tym roku w rzece Anaktuvuk na Alasce. Wyniki były alarmujące: 2 miliony 100 tysięcy ton dwutlenku węgla zostało uwolnionych do atmosfery, około dwa razy więcej niż roczna emisja miasta Miami, i wystarczająco, aby wpłynąć na klimat całego świata.

Dym z ognia wysłał gaz cieplarniany do atmosfery, choć stanowi to jedynie niewielką część oddziaływania na środowisko, ponieważ z drugiej strony pochłonął jedną trzecią warstwy izolującej materii organicznej, która jest odpowiedzialna za ochronę wiecznej zmarzliny,

Ponieważ gleba arktycznej tundry jest bogata w materiał palny, taki jak torf, wieczna zmarzlina jest odsłonięta, a na ciepło słońca powstaje bardzo chłonna warstwa, która może przyczynić się do jej stopienia. Kiedy tak się dzieje, materia organiczna, którą lód trzymał w izolacji, zaczyna rozkładać się pod wpływem drobnoustrojów, co powoduje uwalnianie węgla, który pozostał uwięziony przez wieki lub tysiące lat.

Tundra jest dużym złożem węgla i dlatego pożar w jej przedłużeniach ma szczególnie negatywny wpływ na planetę.