Proces i wynik solfearu nazywa się solfeo . Z kolei ten czasownik odnosi się do śpiewania pieśni przez wymawianie notatek i oznaczanie kompasu .

Innymi słowy, lektura melodii za pomocą techniki względnego solfeggio pozwala uniknąć śpiewania prawdziwej wysokości każdej nuty, co pozwala na odtwarzanie muzyki z dowolnego struny (kontralt, mezzosopran, sopran, bas, baryton lub tenor) bez dyskomfortu z powodu braku rangi. Aby zacytować przykład, głos tenora zwykle przedstawia przedłużenie o dwie oktawy, które przechodzi od jednego do drugiego; jeśli ćwiczenie solfeggio wymagałoby wydłużenia o dwie oktawy, ale o cztery odcienie niżej, byłoby to bardzo niewygodne, ponieważ musiałoby ono przekroczyć jego granice, co mogłoby spowodować nieodwracalne, długotrwałe uszkodzenia.

Absolutne solfeggio, z drugiej strony, powinno zaśpiewać każdą nutę zgodnie z oficjalnym strojeniem czasu i regionu: dla każdej osoby, która wykona dane ćwiczenie, nuty będą na tej samej wysokości, więc melodie Brzmią dokładnie tak samo. Jedną z wad tej metody, poza potencjalnymi dyskomfortami związanymi z ciągiem każdego piosenkarza, jest to, że wymaga on dźwięku odniesienia w celu ustalenia strojenia.

Ludzie z absolutnym skokiem, czyli ci z umiejętnościami i przeszkoleniem niezbędnymi do rozpoznawania i intonowania dźwięku każdej nuty bez potrzeby zewnętrznego odniesienia, mogą napotkać absolutne solfeggio bez problemu, o ile nuta są w ich zasięgu wokalny; z drugiej strony potrzebują tylko kamertonu lub dobrze dostrojonego instrumentu do umieszczenia we wskazanym tonie.

Poza dziedziną muzyki pojęcie solfeggio może być używane jako synonim bicia, bicia, bicia lub bicia . Na przykład: "Kiedy byłem dzieckiem, moja matka dała mi solfeggio za brak szacunku dla mojego dziadka ", "Po solfeżu w meczu piłkarskim spędziłem dwa dni w łóżku".