Grecki termin wywodzi się z łacińskiej parapleksji, i to w koncepcji, która w naszym języku może być napisana i wymówiona na dwa sposoby: paraplegia lub paraplegia . Pojęcie używane jest do określenia, co osoba cierpi, gdy dolny obszar jego ciała jest sparaliżowany przez jakieś obrażenia.

Nazywa się dziedziczną paraplegią spastyczną do zespołu genetycznych zaburzeń degeneracyjnych, które mają wpływ na rdzeń kręgowy. Charakteryzuje się dużą sztywnością i nadmiernym napięciem mięśni nóg, a także przeciążeniem mięśni.

Aby zdiagnozować dziedziczną paraplegię spastyczną, należy najpierw dokładnie zbadać historię rodzinną i osobistą, a także przeprowadzić pełne badanie fizykalne i ocenić wszelkie wyniki, które mogą być związane z objawami ogólnie związanymi z tymi chorobami: zmniejszone uczucie wibracji stóp; trudności w zgięciu grzbietowej stopy (obrót stopy, która zbliża palce do podudzia); uczucie słabości; spastyczność (skurcze, które wykazują nadciśnienie mięśniowe) i sztywność nóg; trudności z chodzeniem i poruszaniem biodra.

Oprócz tych procedur możliwe jest również przeprowadzenie testów komplementarnych, takich jak analiza DNA, dla których konieczne jest pobranie krwi . Należy wspomnieć, że ta ostatnia praktyka nie jest uogólniona, ponieważ niektóre mutacje genetyczne utrudniają wykrycie choroby w niektórych rodzinach. Istnieją choroby o podobnych objawach, a zatem najbardziej zalecana ścieżka obejmuje kilka uzupełniających się testów, aby móc dokładnie zdefiniować tabelę i zacząć działać prawidłowo.

W odniesieniu do leczenia dziedzicznej paraplegii spastycznej medycyna zazwyczaj polega głównie na fizjoterapii, zawsze utrzymując częste kontrolowanie objawów . Niestety, nie ma sposobu, aby zatrzymać lub zmienić modyfikację tych zaburzeń; Jednak leczenie baklofenem, lekiem rozluźniającym mięśnie szkieletowe, zwykle daje bardzo dobre wyniki w spastyczności.

Inne leki stosowane w tych przypadkach to: diazepam, jeden z najbardziej znanych rodzajów benzodiazepin (lek psychotropowy); dantrolen (pomaga w rozluźnieniu mięśni); zanaflex (działa przeciw skurczom mięśni). Należy zauważyć, że osoby z trudnością kontrolujące pęcherz moczowy cierpią na spastyczność w tym narządzie, a aby uniknąć tego powikłania, lekarze zwykle podają oksybutyninę (środek zwiotczający mięśnie).