Kowalencja przymiotnika jest używana w dziedzinie chemii, aby sklasyfikować wiązanie, które jest generowane pomiędzy atomami, które mają wspólne pary elektronów . Kwalifikuje się również jako kowalencyjny do tego, który ma co najmniej jedno wiązanie kowalencyjne.

Ważne jest, aby pamiętać, że cząsteczki naładowane elektrycznie i zbudowane z cząsteczki lub atomu, które nie są obojętne, są nazywane jonami . Jony, zgodnie z zasadą oktetu, który ogłosił amerykański Gilbert Newton Lewis w 1916 roku, mają tendencję do wykorzystywania ośmiu elektronów do uzupełnienia ostatnich poziomów energii, a tym samym osiągnięcia stabilności w ich konfiguracji.

Atomy, aby uszanować zasadę oktetu, mogą odwoływać się do różnych rodzajów wiązań chemicznych, aby się przyłączyć. Wśród nich pojawia się wiązanie kowalencyjne, które obejmuje dzielenie się elektronami na ostatnim poziomie . Ten typ wiązania wymaga, aby różnica w elektroujemności rejestrowana między atomami była mniejsza niż 1, 7 .

Wiązania kowalencyjne powstają pomiędzy atomami różnych pierwiastków niemetalicznych i między atomami, które należą do tego samego pierwiastka niemetalicznego. Atomy kowalencyjnie połączone dzielą swoje pary elektronów w orbicie molekularnej .

Atomy te mogą dzielić pomiędzy jedną a trzema parami elektronów w wiązaniu kowalencyjnym: w związku z tym wiązania mogą być pojedyncze, podwójne lub potrójne w zależności od przypadku. Jeśli wiązanie jest wytwarzane pomiędzy identycznymi atomami, które mają różnicę w elektroujemności mniejszą niż 0, 4, otrzymuje się apolarne wiązanie kowalencyjne . Z drugiej strony, jeśli wiązanie jest rozwijane przez atomy różnych pierwiastków, które mają różnicę elektroujemności większą niż 0, 4, jest to polarne wiązanie kowalencyjne .

Zgodnie z chemią G. William Daub i S. Seese, w jakiejkolwiek kowalencyjnej substancji (takiej jak cząsteczka wodoru ) docenione są następujące cztery aspekty:

* Jeśli są obserwowane indywidualnie, tj. Poza kombinacją, atomy mają właściwości bardzo różne od właściwości wykazywanych przez cząsteczki. Z tego powodu, na przykład, pisząc wzór chemiczny wodoru, musimy umieścić dwa jako indeks dolny H, ponieważ jest to dwuatomowa cząsteczka (ta, która jest utworzona przez dwa atomy, niezależnie od tego, czy jest to ten sam pierwiastek chemiczny ), czy też nie. ;

* dwa elektrony są przyciągane przez dwa dodatnie jądra, co ma miejsce w celu wytworzenia bardziej stabilnej cząsteczki niż ta, w której atomy są rozdzielone. Powoduje to wygenerowanie wiązania kowalencyjnego. Ponieważ przyciąganie, któremu poddawane są jądra elektronów, jest w stanie anulować odpychanie między nimi, istnieje duża szansa na znalezienie elektronów między tymi dwoma jądrami;

* odległość między rdzeniami musi umożliwiać orbitali 1s maksymalne pokrywanie się. Na przykład ta wartość w cząsteczce wodoru wynosi około 0, 74 angstremu. Jeśli to nie jest spełnione, wówczas długość łącza jest używana do określenia odległości między dwoma kowalencyjnie związanymi atomami;

* Do przecięcia kowalencyjnych wiązań, które istnieją w 1 gramie gazowego wodoru, potrzeba 52 kilokalorii.

W odniesieniu do substancji kowalencyjnych możliwe jest rozpoznanie następujących dwóch:

* kowalencyjne molekularne, czyli wiązania tworzące cząsteczki o niskiej temperaturze wrzenia i topnienia, izolatory ciepła i prądu elektrycznego, rozpuszczalne w rozpuszczalnikach polarnych lub niepolarnych (w zależności od tego, czy same cząsteczki są polarne, czy niepolarne), takie jak benzen, azot, tlen i węgiel;

* siatkowe, krystaliczne sieci siatkowate o nieskończonej liczbie atomów, podobne do związków jonowych, charakteryzujące się dużą twardością, nierozpuszczalnością oraz wysokimi temperaturami wrzenia i topnienia, takimi jak diament i kwarc.