Tautologia to termin, który pochodzi od greckiego słowa i odnosi się do powtórzenia tej samej myśli za pomocą różnych wyrażeń . Tautologia dla retoryki jest zbędnym stwierdzeniem .

Powszechnie uważa się, że tautologie są błędem językowym lub brakiem stylu. Można jednak odwoływać się do tautologii, aby podkreślić pewną ideę. Na przykład: zdanie "Mogę potwierdzić, że oskarżony jest winny, ponieważ widziałem morderstwo na własne oczy" przedstawia niepotrzebne wyjaśnienie na temat użycia jego oczu, ponieważ nie mógł go dostrzec w żaden inny sposób; w ten sam sposób podkreślenie słowa "właściwy" można całkowicie pominąć.

Inne bardzo częste przykłady tautologii można zobaczyć w następujących zdaniach: "Pójdę na górę, aby znaleźć książkę i wrócę", "Muszę wyjść na zewnątrz, żeby podlać rośliny" . Ilekroć się wspinasz, jest w górze; W ten sam sposób pozostawianie implikuje wyprowadzenie się z miejsca, dla którego te wyjaśnienia są bez znaczenia i niepotrzebne do zrozumienia.

Kiedy tautologia zakłada zbędne wyjaśnienie, które nie wnosi nowej wiedzy, zazwyczaj mówi się o truizmach lub prawdach Perogrullo : "Jestem tym, czym jestem" . Wyrażenie, w którym pojawiają się nadmiarowe określenia (takie jak "idź w górę" lub "wyjdź" ), jest nazywane pleonazmem .

W dziedzinie logiki tautologia jest formułą systemu, która jest prawdziwa dla każdej interpretacji. Innymi słowy, jest to wyrażenie logiczne, które jest prawdziwe dla wszystkich możliwych wartości prawdziwości jego składników atomowych. Aby wiedzieć, czy dana formuła jest tautologią, należy skonstruować tabelę prawdy.

Tabela prawdy

Tabela prawdy (znana również jako tabela wartości prawdy ) przedstawia złożoną propozycję i jej wartość prawdy dla każdej z możliwych kombinacji, które można podać z jej elementami. Jego autorem był amerykański filozof i naukowiec Charles Sanders Peirce, znany również jako najwyższy przedstawiciel współczesnej semiotyki, i opublikował go w połowie lat 80. XIX wieku.

Aby skonfigurować system formalny, konieczne jest ustalenie definicji każdego operatora, a argumenty muszą być przedstawione w postaci logiczno-lingwistycznego rozumowania dedukcyjnego, odpowiedzi na czysto matematyczny projekt i stanowią logiczną aplikację, która definiuje swoje zmienne wejściowe i wyjściowe.

Dwiema możliwymi wartościami, jakie może rzucać tabela prawdy, są: prawda, wyrażona literą "V" lub liczbą "1" i wskazująca, że ​​obwód jest zamknięty; false, reprezentowane przez literę "F" lub liczbę "0", gdy obwód jest otwarty. Propozycje do analizy to zmienne i znajdują się w górnej części tabeli, zajmując miejsce powszechnie używane w nazwach pól.

Operatory używane w tabeli prawdy to:

* negacja : po wykonaniu na pewnej wartości prawdy, rzuca coś przeciwnego (jeśli pierwotnie była prawdziwa, zwraca wartość false i odwrotnie);

* koniunkcja : służy do działania z dwiema wartościami prawdy, zwykle z dwóch różnych zdań i zwraca wartość true, gdy obie są prawdziwe, a fałsz dla pozostałych;

* rozróżnienie : podobne do koniunkcji, ale wystarczy, aby jedna z dwóch propozycji miała prawdziwą wartość, aby zwrócić taki wynik;

* warunkowy : znany również pod nazwą implikacji, przyjmuje dwie propozycje i podaje fałszywe tylko wtedy, gdy pierwsza zwraca prawdę, a druga fałsz. W pozostałych przypadkach wynik jest prawdziwy;

* dwupoziomowy : działa na wartościach prawdziwych dwóch zdań i zwraca wartość true, jeśli obie mają tę samą wartość i wartość false w przeciwnym przypadku.