Etymologiczny pierwiastek decorum znajduje się w języku łacińskim: decōrum . Jest to określane zgodnie z kontekstem, szacunkiem, honorem, skromnością lub ostrożnością .

W przypadku retoryki pojęcie decorum definiuje się jako proces dostosowania języka dzieła do odpowiadającego mu gatunku literackiego, a także warunku jego postaci i podmiotu. Retoryka to grupa zasad lub reguł, które odnoszą się do sztuki mówienia lub pisania z elegancją i ze stopniem korekty wystarczającym do poruszenia, przekonania lub wywołania uczucia u rozmówcy.

Z drugiej strony, w ramach teorii literatury mówimy o decorum, aby odnieść się do zgodności, która istnieje lub powinna istnieć między sposobem zachowania się postaci danej pracy i jej warunków.

Wyrażenie zachowuje przyzwoitość, można zdefiniować jako "zachowywać się zgodnie z warunkiem społecznym , który nam odpowiada"; Jeśli dodasz obiekt pośredni lub bezpośredni obiekt, komuś lub czemuś, to znaczy "odpowiada wartości lub ocenie osoby lub rzeczy za pomocą słów lub aktów. W przeszłości termin decorum był używany jako synonim przymiotnika "decorous"; obecnie jednak preferowany jest ten drugi.

Ostatecznie Decoro jest koniugacją ozdobnika czasownika . Jest to pierwsza pojedyncza osoba (I) z czasu teraźniejszego w trybie indykatywnym. Zobaczmy przykładowe zdania: "Jeśli się zgodzisz, ozdobię jadalnię i łazienkę, a ty zajmiesz się kuchnią i pokojami", "Jak ozdobić dom bez wydawania dużych pieniędzy?", "Jeśli zdobię mieszkanie w święta, nie będę miał czasu na odpoczynek . "