Etymologiczny pierwiastek tego niezdecydowanego terminu pochodzi od łacińskiego słowa incunabŭla, które można przetłumaczyć jako "pieluchy" . Ta koncepcja służy do zakwalifikowania tych książek, które zostały opublikowane w okresie między stworzeniem prasy drukarskiej a początkiem XVI wieku .

Dlatego też Incunabula jest przymiotnikiem stosowanym do dzieł drukowanych w przybliżeniu między 1450 a 1500 rokiem . Czasami czasowe delimitacje są uproszczone, co wskazuje, że inkunabuły są książkami z XV wieku .

Szacuje się, że pomysł inkunabułów powstał w XVII wieku . Bernhard von Mallinckrodt i Cornelius Beughem są często wyróżniani jako pierwsi, którzy pojmują to pojęcie w publikacji.

W momencie inkunabułu, drukarka była odpowiedzialna za cały proces. Był nie tylko właścicielem prasy, ale także autorem gazety, odpowiadał za odlewanie typów i był introligatorem, wydawcą i księgarzem. Znaczenie inkunabułów wynika z tego, że są pierwszymi dokumentami maskującymi zasięg kultury.

Jak sugeruje etymologia, idea inkunabułów związana jest z faktem, że drukowane książki były "pieluszkami" lub "kołyską" . W XV wieku powstało około 1200 drukarek, które pozwoliły na powstanie tysięcy prac: wszystkich, sklasyfikowanych jako inkunabuły.

Biblioteka Państwowa w Bawarii w Niemczech jest jedną z instytucji posiadających największą liczbę inkunabułów, w których znajduje się ponad 18 000 osób. Wśród nich znajduje się Biblia Gutenberga, uznawana za najsłynniejszą inkunę, ponieważ była to pierwsza książka, która została wydrukowana na dużą skalę, przyciągającą system mobilny.