Czasownik interpelacyjny ma swój rdzeń etymologiczny w łacińskim słowie interpellāre . Według hiszpańskiej Akademii Królewskiej ( RAE ) w pierwszym znaczeniu tego pojęcia, pojęcie to odnosi się do przesłuchania danej osoby w celu udzielenia pewnych wyjaśnień lub zmuszenia go do wypełnienia zobowiązania .

Na przykład: "Posłowie opozycji zamierzają rzucić wyzwanie Ministrowi Bezpieczeństwa ze względu na niedawne morderstwa, które wstrząsnęły społeczeństwem", "Ustawodawcy dążą do zakwestionowania sekretarza ds. Energii w związku ze wzrostem stóp", "Musimy zakwestionować szefa siły bezpieczeństwa, aby wyjaśnić, dlaczego ich wojska popełniły takie okrucieństwo . "

Zwykle pojęcie to używane jest w odniesieniu do przesłuchania, do którego członek władzy wykonawczej jest przekazywany przez członków władzy ustawodawczej w celu wyjaśnienia kwestii związanych z daną kwestią. Wiele razy, gdy urzędnik jest przesłuchiwany, podejmuje się próbę uregulowania odpowiedzialności politycznej w tej sprawie.

Jeśli gospodarka kraju upadnie po kilku decyzjach podjętych przez rząd krajowy, posłowie mogą mieć zamiar zakwestionować Ministra Gospodarki, aby wyjaśnić, czego szukał, swoimi środkami i jaki jest jego plan wyjścia z kryzysu, przytoczmy przypadek.

W szerszym znaczeniu stosuje się ideę interpelacji w odniesieniu do pytania symbolicznego lub abstrakcyjnego . Dziennikarz może potwierdzić, że społeczeństwo rzuca wyzwanie czytelnikom, ponieważ ludzie rozumieją, że media nie mówią prawdy w ich chęci ochrony władców.