Bufón to termin wywodzący się z języka włoskiego. Koncepcja pozwala nazwać postać podobną do klauna, której celem jest wywołanie śmiechu i rozrywki.

Dla geologii bufon jest formacją występującą na obszarach plaży. Jest to pęknięcie, które działa jak komin, który otwiera się na klify i który jest połączony z morskimi rozpadlinami (wnęki, które łączą się z zewnętrzem przez pionowe kanały lub studnie lub w stromych zboczach i które powstają z erozji krasowej, lub być przez wietrzenie chemiczne).

Podobnie jak w przypadku innych formacji naturalnych, błazen przyciąga wielu ludzi, oferując naprawdę imponujący obraz i spektakl, gdy woda morska wypływa silnie w kierunku powierzchni, jakby była gejzerem zimnej wody . Aby doszło do takiego wydalenia, morze musi być w czasie przypływu (lub przypływu), to znaczy, że woda osiągnęła swoją maksymalną wysokość w cyklu pływowym; w tym momencie, jeśli woda uderzy mocno w klif, który ma bufon, wtedy wyjdzie silnie w górę, emitując bardzo szczególny dźwięk.

Brzmienie to przypomina parskanie, swoisty hałas wytwarzany przez niektóre zwierzęta, gdy są wściekłe, i od tego terminu pochodzi imię błazna w tym przypadku, w przeciwieństwie do innych znaczeń. Warto wspomnieć, że parskanie błazna można usłyszeć wiele kilometrów.

Tworzenie się bufonady wynika z ciągłej erozji wody morskiej przeciw krasowymi reliefami, głównie wapiennymi klifami, które niosły się w dolnej części, gdy wejdzie ona w najsłabsze punkty i zaczyna rozpuszczać wapień jednocześnie tworzy jaskinie i galerie, których rozszerzenie do wnętrza może sięgać 100 metrów .

Warto zauważyć, że bufory zazwyczaj tworzą się w grupach, chociaż każdy ma inną moc . Ze względu na ich charakterystyczne położenie są bardzo popularne na wschodnim wybrzeżu Asturii w Hiszpanii, ze względu na ich cechy geologiczne, takie jak pęknięcia prostopadłe do morza i materiały wapienne paleozoiku. Do najbardziej znanych błaznów należą Pría, Santiuste i Arenillas.